بهار

بار دگر بهار رسید. هوا هوای سال نو و نوروز و شادمانی ها و غم های آمیخته اش است .

امسال شاید بیش از پارسال شور سال نو مرا فراگرفته است.

گویی دلم نوید میدهد که بعد از چندین و چند نوروز ناپیروز سرانجام نوبت فرخندگی ست و باید به راه افتاد و کاری کرد و غم را به جد از ریشه برکند .

دوران دوران گرفتگی و گرفتاری ست لیک این فصل ، هنوز علی رغم تمامی پستی های تاریخ ، فصل زایش فصل امید ، فصل من ، فصل بهار است.

گویند سخن راستین را حتی اگر از زبان دون ترین و پست ترین آدم ها باید پذیرفت،

پس زنده باد بهار ِ شوریدن زندگی و روشنی و آزادی بر زمستان غم ها و دست بستگی ها ونا به سامانی ها ، زنده باد فرصتی دیگر ، سالی دیگر برای زندگی

نوروز همگی ایرانیان ، همه ی شما دوستانم پیروز و شادمان و سراسر خوشی 🙂

گاهی برای فراموش کردن
دست به دامن تغییر میشوم،شاید هم اندیشه ی تغییر، فقط لنگی پا و سنگی که بهش میخوره ، یا چرخ و چوبی که در میانش است مانع میشود ، تغییر در من مانند جهنم ایرانیان است ، گاهی من آماده ام و شرایطش نیست و گاهی تمامی شرایط هست و من آماده نیستم 

شاید جراتی نیست یا شاید جرات همیشه بوده و آتشی نیست

یا همه هست و زمین کج است

تنها نمیدانم من از کجا میسوزم

نشانه

 

سمک عیار را نشانی این بود که گر کسی سه بار نامش بر زبان آورد وی در آن مجلس به قطع حاضر بودی ، سعید را نیز گویند بر این نمط عادتی بود که گر در مجلسی سه بار نام چای آمدی اگر هم خودش آنجا نبودی یادش روان بودی:دی

 

جبر تاریخی + جغرافیایی

از قدیم گفتن خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو و فرزند زمان خویشتن باش

مشکل من اینه که نه تنها از جماعت خوشم نمیاد که همرنگشون بشم تا رسوا نشم ، بلکه فرزند این زمان هم نیستم

پس از روزها و هفته های متمادی تحقیق به این نتیجه رسیدم که زمان ایده آل برای زندگی من بین سالهای 1800 تا 1870 میلادی و در اروپای غربی (ترجیحا انگلستان اگرنه اتریش یا فرانسه) و طبقه ی احتماعی مد نظرم طبقه ی آریستوکرات است.

در آن دوره یک عضو آریستو کراسی میتونسته خیلی کارها بکنه بخش مهمی از زندگیش رو مطالعه و موسیقی تشکیل میداده

برای دیدن افراد و آشنایی باید به مراسم های رقص که در خانه ی دیگر اشراف برگزار میشده میرفته

و مقادیر فراوانی اسب سواری هم وجود داشته

علم به حد کافی پیشرفت کرده بود و دنیا هنوز خیلی نابود نشده بود

در همچو شرایطی من را میشد در خانه ای در ییلاق (خانه ی ییلاقی خاندانمان) و مشغول سواری و شنا و خیلی کارهای دیگر دید ، با رفقای باحالمان دنیا را میگشتیم و هروقت خسته میشدیم به خانه برگشته والس میرقصیدیم

تازه اونموقع عاشقی و این حرفا خیلی جذاب تر بوده از اونجایی که دوئل هنوز غیر قانونی نشده بود و میتونستی کلی دوئل های جذاب انگیز ناک داشته باشی

خلاصه اینکه اگر روزی به دستگاه جبران جبر تاریخی + جغرافیایی دست یافتید مارا نیز در جریان بگذارید تا خرسند شویم

اولین نوشته ی اینجا

فکر کنم ده سال یازده سال پیش بود که اولین وبلاگمو زدم ، اون موقع نوجوان بودم ، همون موقع هم یه دوستی داشتم و الانم  دارم که منو اغفال کرد و به وبلاگ کشوند ، همون دوست باز منو اغفال کرده که بیاد وبلاگ بزن، تا آخر عاقبت من چه شود .

احتمالا اینجا سعی میکنم داستان کوتاه بنویسم ، ترجمه کنم ، شعر بگم ، از همین کارایی که همش میکنم:دی مخصوصا گزینه ی آخر